بیست‌و‌ششمین روز از شهریور‌ماه 1337 در شهرستان مذهبی نجف آباد و در خانوادۀ متدین شریعتی، از اولاد پیامبر عظیم‌الشأن، پسری پا به عرصۀ وجود نهاد که نامش را مهدی نهادند. از همان دوران کودکی در جو باایمان خانواده‌اش با واجبات دین آشنا شد و بعدها در هرچه بهتر انجام دادن این مهم می‌کوشید. هفت ساله بود که برای فراگیری علم و دانش راهی مدرسه شد و با عشق و علاقه وافری که به درس خواندن داشت همیشه از شاگردان ممتاز محسوب می‌شد. هوش و ذکاوت والایی داشت. به جز مطالعۀ کتاب درسی، کتب مذهبی، سیاسی، علمی‌ و دینی را نیز مطالعه می‌کرد. پس از گذراندن دورۀ دبیرستان، رشتۀ ریاضی در کنکور سراسری شرکت نموده و در دانشگاه اصفهان قبول شد. فرایض دینی را با عشق انجام می‌داد، به جز آن صبح به صبح با تلاوت قرآن با معبودش راز‌و‌نیاز می‌کرد.

تمام کارهای شخصی‌اش را خودش انجام می‌داد و بسیار خنده‌رو و مهربان بود. برای خواهرانش کتب احکام دینی خریداری می‌کرد و آن‌ها را در یادگیری این فرایض تشویق و ترغیب می‌کرد. در زمان بیداری مردم او نیز پا‌به‌پای دیگر مردم انقلابی در تظاهرات شرکت می کرد و در پخش اعلامیه حضوری فعال داشت. در همین راستا به دست رژیم منحوس ساواک دستگیر شد و دو ماه در زندان‌ محبوس بود. پس از مقاومت‌های بسیار بالاخره آزاد شد و به فعالیت‌هایش ادامه داد. آقامهدی برای اعتلای سطح فکر و اندیشه‌اش به گوش دادن نوارهای آیت‌الله مطهری و طباطبایی مبادرت می‌ورزید. تا اینکه درخت مقاومت و همبستگی ملت آزادۀ ایران به بار نشست و در 22 بهمن‌ماه 1357 جشن پیروزی انقلاب در کشور برپا شد. پس از مدتی دانشگاه‌ها تعطیل شد و ایشان برای کسب علوم دینی راهی حوزۀ علمیۀ قم شد. دروس این مهم را به نحو احسن یاد می‌گرفت و عملکرد واقعی داشت، به طوری که به جز حضور در مساجد، در مراسم مذهبی، دینی و سوگواری حضور می‌یافت. همیشه کلام‌الله مجید و دعاهای معنوی را زمزمه می‌کرد.