‏امروز ما مفتخر هستیم به توده های عظیم متعهد به اسلام عزیز و‏‎ ‎‏جوانان غیرتمند و رزمنده که از اول انقلاب شجاعانه قیام کرده اند‏‎ ‎‏و ندای حق را اجابت کردند و گروه کثیری از آنان به لقاءالله که‏‎ ‎‏آمالشان بود، رسیده، و گروه عزیز دیگر که سلامت خود یا اعضای‏‎ ‎‏گرانقدر خود را در راه اسلام و هدف از دست داده اند و با‏‎ ‎‏چهره های بشاش و نورانی با آنان مواجه هستیم. و نیز مفتخریم که‏‎ ‎‏مادران دلیری که عزیز از دست داده اند و پدران عزیزی که‏‎ ‎‏جوانانشان شهید شده اند آنچنان با ما برخورد می کنند که گویی‏ ‏‏عروسی عزیزان و جوانانشان را جشن می گیرند. و اینجانب هر‏‎ ‎‏وقت با این عزیزان معظم برخورد می کنم یا وصیتنامۀ انسان ساز‏‎ ‎‏شهیدی را می بینم احساس حقارت و زبونی می کنم. اینان سند‏‎ ‎‏ایمان و تعهدشان را به اسلام در دست دارند، و قبور شهدا و‏‎ ‎‏اجساد و ابدان معلولان، زبان گویایی است که به عظمت روح‏‎ ‎‏جاوید آنان شهادت می دهد، و شکایتی اگر دارند از آن است که به‏‎ ‎‏فیض شهادت نرسیده اند و یا در حالی که به ثواب شهادت‏‎ ‎‏رسیده اند، می نالند که چرا نمی توانند برای دفاع به جبهه ها‏‎ ‎‏برگردند، و فریاد «جنگ جنگ تا پیروزی» را سر می دهند