به نام یلان محمدنژاد / که شد شورشان غبطه گردباد

علی صولتانی که در خون شدند / به یک نعره از خویش بیرون شدند

به نام کسانی کنم ابتدا / که در خاک از آنهاست جوش صدا

به نام غیوران زهرانسب / ز خود رستگان به حق منتسب

حسن مذهبان صبور آمده / می زهر نوشان آن میکده

خراباتیان حسین آشنا / به خونرنگی مشرقین آشنا

اگر دم فرو بندم از ذکرشان / رها نیستم یکدم از فکرشان

من و یاد یاران که سر باختند / ولی بر ستم گردن افراختند

سحرگاه اعزام یادش بخیر / و گردان گمنام یادش بخیر

لباسی که خاکی تر از خاک بود / ولی چون دل عاشقان پاک بود

من و چفیه ای ساده و بی ریا / رفیقانی افتاده و بی ریا

الهی به مستان بربط شکن / به مردان توفانی خط شکن

الهی به گردان زید و کمیل / دلیران چون رعد و توفان و سیل

به آنانکه بی پا و سر آمدند / شهید از دیار خطر آمدند

به مفقود و جانباز و ایثارگر / که شد تیغ شان بر عدو کارگر

به مردان در کنج محبس قسم / به والفجر و بیت المقدس قسم

به خیبر که برکند مولا درش / به رأسی که صدپاره شد پیکرش

به دلتنگی کربلای چهار / به یاران بی مدفن و بی مزار

به فتح المبین و به فتح الفتوح / به توفان،‌ به کشتی، به دریا، به نوح

به مرصاد و مردان مرگ آفرین / منافق ستیزان تیغ آتشین

به آنان؛ که:

رسم شهادت بجاست / مرا بر ولی خدا التجاست