شهيد نظر مي كند به وجه الله. امام خميني ^(ره)

«بياد شهيدان عزيزمان و شهادت شكوهمندشان، باشد كه پيامشان را در خود زمزمه كنيم، آنگاه آنرا به گوش ديگران برسانيم، باشد كه خون پاكشان اثري بزرگ و عميق بر روحمان بگذارد تا ما هم پويندگان راه آنها باشيم.»

شهيده ناهيد احمدي مقدم در سال 1/6/42به دنيا آمد. آن بزرگوار تحصيلات ابتدايي و راهنمايي و همچنين دبيرستان را در شهرستان خرم آباد با موفقيت كامل در سال تحصيلي 60-59 به پايان رسانيد و چون آن زمان به علت انقلاب فرهنگي دانشگاه ها بسته بود تنها توانست در آزمون ورودي مراكز تربيت معلم شركت كرده و موفق شود به آنجا ره يابد و همواره مي گفت كاش مي توانستم به جبهه بروم و در راه خدا شهيد شوم و هميشه در دفاتر خود با خط زيبايي مي نوشت «ناهيد شهيد، شهيد ناهيد»

او دختري خوش قلب، مهربان، از خود گذشته، با ايمان و تقوي و فوق العاده ساده پوش و محجبه بود. بياد دارم زماني كه خرم آباد به علت مسائلي امام جمعه نداشت شهيد ناهيد به همراه مادر بزرگوارشان براي اداء نمازجمعه به بروجرد مي رفت. شهيد در زمان دانشجويي چه در درس و چه در مسائل فرهنگي و تربيتي و كمك به جبهه فوق العاده كوشا بود، رشته تحصيلي آن بزرگوار تربيت بدني بود او هميشه مي گفت دوست دارم به نحو بهتر و بيشتري به جامعه خدمت كنم و همواره آرزوي شركت در آزمون دانشگاه ها را داشت. دانشجويان تربيت بدني هيچكدام حق استفاده از طلاجات را نداشتند اما شهيد چند النگو داشت كه هميشه دستش بود و در مقابل پرسش ديگران مي گفت آن ها براي كمك به جبهه است و در زمان مناسب براي كمك به جبهه هاي حق بر باطل هديه شد. شهيده سال اول تحصيل را با موفقيت به پايان رسانيد سال دوم را به عنوان كارورزي در روستاي “دارائي“ در حومه شهر خرم آباد مشغول به كار شد، در مهرماه سال 1362 ترم جديد را در تهران شروع كرد به ياد دارم در يكي از عمليات هاي پيروزمندانه رزمندگان اسلام مردم تهران براي شادي به خيابان ها ريختند و نقل و شيريني پخش مي كردند و ما هم به اتفاق به همراه اساتيد محترم به طرف جماران پياده حركت كرديم و آرزوي ديدار امام را داشتيم، امام آن روز ديدار نداشتند ولي با پافشاري خانم گرجي يكي از اساتيد محترم (نماينده اسبق مجلس شوراي اسلامي) و صبوري بچه ها بالأخره إذن ديدار دادند و ما به يمن اين اتفاق خوب همه از جماران به بيمارستان شهيد طالقاني كه آن زمان اكثريت بيماران آن را مجروحان جنگ تحميلي تشكيل مي داد رفتيم و با اهداء خون گام كوچكي در راه كمك به جنگ برداشتيم. آن شهيد عزيز همواره آداب دين را آنطور كه شايسته بود به جا مي آورد و همواره تكيه كلام وي اين بود كه انجام اين كار در اين روز ثواب بيشتري دارد و عيادت مجروحان جنگي و ساير بيماران، شركت در دعا و نيايش، نمازشب و ساير ادعيه،زيارت اماكن متبركه و … او همواره مرتب و منظم بود و طوري رفتار مي كرد كه گویی هر لحظه ممكن است سفري دائمي و ابدي برايش پيش بيايد و بايد كارهايش رديف و مرتب باشد كه اين كار او الگو شده بود براي ساير دانشجويان.

سرانجام بعد از اتمام امتحانات براي تعطيلات ترم به خرم آباد آمد و زماني كه آماده براي رفتن و شروع مجدد ترم جديد بود با داشتن بليط براي سفر به تهران سفري ديگر را ترجيح داد… سفري ابدي كه هميشه آرزوي او بود.