شهيد سيد عباس غفاريان شكرى در دوم فروردين سال 1346 در مشهد متولد شد. او به گونه اى پرورش يافت كه از همان ابتدا با مسائل معنوى آشنا شد. پس از طى دوران ابتدايى، راهنمايى و متوسطه با تلاش فراوان در كنكور سراسرى شركت كرد و پس از قبولى در رشته دبيرى زبان انگليسى وارد دانشگاه فردوسى مشهد شد.
قبل از پيروزى انقلاب در اكثر راهپيمايي ها شركت داشت و بعد از پيروزى انقلاب نيز در بسيج مسجدالرضا (ع) شهرك شهيد رجايى فعاليت مى كرد. با اين حال علاقه وافرى به درس و مطالعه نشان مى داد. با شروع جنگ تحميلى سعى زيادى براى شركت در جبهه از خود نشان داد تا اين كه سرانجام با جلب رضايت پدر، آماده حضور در جبهه شد. شهيد سيدعباس شش بار به جبهه رفت و در طول اين مدت دو مرتبه مجروح شد. اولين بار بر اثر اصابت تير به بازوى چپ مجروح شد كه پس از سى و پنج روز درمان، بهبود يافت. در نوبت دوم نيز در حالى كه از ناحيه كتف مجروح شده بود پس از بهبودى نسبى مجدداً عازم جبهه شد.
از صفات شهيد عباس غفاريان اين بود كه هيچ گاه تلاوت قرآن را ترك نمى كرد و بسيار سخت كوش و جدى بود. در عمليات والفجر 3 چنان عاشقانه مى جنگيد كه يكى از فرماندهان درباره آن شهيد مىگويد: «شهيد غفاريان در خطرناك ترين جاها و در ميان آتش و دود انجام وظيفه مى كرد».
به پدرش مى گفت: «اگر شهيد شوم اول شما را شفاعت مى كنم» و اكثر اوقات مخصوصاً شب ها گريه مى كرد و اشك مى ريخت. در سفر آخرش به مادرش مى گويد: «من هنوز دينم را به اسلام ادا نكرده ام، بايد به جبهه بروم». به پدرش نيز مى گفت: «پدرجان ناراحت نباش، كارى مى كنم كه خوشحال شويد. هنوز خدمت نكرده ام، بعداً براى شما معلوم خواهد شد».
سرانجام شهيد عباس غفاريان در سال 1365 در شمال فاو بر اثر اصابت خمپاره به داخل سنگر به گونه اى شهيد شد كه هيچ جاى بدن او سالم نمانده بود؛ طوري كه دست مباركش از كتف جدا شده و سر و صورت شريفش له و پاهاى استوارش شكسته شده بود.
