نرجس حشمتی فر گفت:

هزار ابر نباریده توشه‌ی راهت
برو مسافر خسته خدا به همراهت

قفس بهانه‌ی خوبی برای ماندن نیست
برو برو، برو این شهر جای ماندن نیست

برو که در قفس این غروب می‌میری
که در تلاطم شط جنوب می‌میری

برو غریبه که این‌جا غروب یعنی مرگ
جنوب یعنی آتش، جنوب یعنی مرگ

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

نگو که قصه فرزند تو شبیه من است
نگو که عاقبتت یک سرو بدون تن است

نگو که سهمیه‌ها جانشین بودن توست
که سهمت از وطنت چند شب سرودن توست

هنوز می‌شنوی؟ از غروب می‌گویم
از این دقایق ای‌کاش خوب می‌گویم

از این دقایق مادر شکسته، بابا پر
از آرزوی نشستن به روی دوش پدر

از آرزوی محالی که من پدر دارم
از این همیشه‌خیالی که من پدر دارم

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

برو مسافر بی‌کس از این خراب‌آباد
برو از این شب تاریک، هر چه بادا باد

هوار می‌زنم این درد را می‌دانم
در این غروب به جایی نمی‌رسد فریاد

بگو که خسته‌ای از شب اگر چه می‌گویند:
زبان سرخ، سر سبز می‌دهد بر باد

شهید داده‌ام اما به حکم تقدیرم
به حکم جبر سیاهی اسیر زنجیرم

پدر به راه خدا رفت و من یتیم افسوس
به شوکران چنین سفره‌ای نمک‌گیرم

سرود مرگ من است این سکوت سرد اما
رها نمی‌شوم از این غم و نمی‌میرم

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری++

من از گزیدن ماری پلید می‌ترسم
ز ریسمان سیاه و سفید می‌ترسم

از آن خزان سیاهی که آرزویم را
شبیه برگ گل از شاخه چید می‌ترسم

چنان به یاس ورق خورده خط افکارم
که از سرودن شعر امید می‌ترسم

من از نهایت شب حرف می‌زنم طوری
که از نوشتن اسم «شهید» می‌ترسم

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

برای رویش گل، ابر تیره کافی نیست
به جای شغل پدر ـ خط تیره ـ کافی نیست

هنوز چشم به راهم اگرچه می‌دانم
برای دیدن او چشم خیره کافی نیست

برای لمس عذابی که سرنوشت من است
هزارسال گناه کبیره،کافی نیست

هزار سهمیه جای تو را نمی‌گیرد
کسی به جز تو در این سینه جا نمی‌گیرد

هزار حرف نگفته هنوز مانده ولی
گلایه جای حضور تو را نمی‌گیرد

شهید زنده‌تر از زنده‌هاست اما حیف
کسی برای نمرده عزا نمی‌گیرد

مسافر از غم تنهایی‌ام خبر داری
برو غریبه‌ی خسته تو هم پسر داری

(سلام و درود به روح پاک همه شهیدان)