س حق جو گفت:

بسم الله الرحمن الرحیم.سلام علیکم. خداوند شما را سلامت بدارد و در خیر و صلاح تاییدتان کند. وقتی این صفحه را باز کردم خیلی منتظر و متوقع این بودم که شمه ای از زندگی و اخلاقیات و روش شهید سعید جناب استاد مهندس حسین همه کسی را در آن بخوانم ولی این آرزو برنیامد. بنده و حدود بیست کودک و نوجوان در سال 1358 در زورخانه ی الوند در خیابان شورین همدان به مربیگری ایشان ورزش باستانی می آموختیم و ضمناً جمعه ها در منزل پدری ایشان به این گروه درس قرآن و حدیث و معارف می دادند. شهید مردی بود جوانمرد و خود را وقف دین و ایمان کرده بود. ایشان از آنجا که خود ورزشکار و مرشد برجسته ای هم بودٰ چنانکه به نظر می رسید در همدان از لحاظ فنون مرشدی و سبک نواختن ضرب و انتخاب و اجرای اشعار دارای شیوه ی خاص و ممتازی بودند. خود به یاد دارم که شبی در حالی که ورزشکاران پیش کسوت و صاحب احترام و بعضا زنگی در گود بودند چنان اجرایی کرد و چنان اشعار قوی و آبداری خواند که میاندار ناگهان در میان ورزش متوقف شد و با حالتی که از آن شوق و سپاس می بارید خطاب به حضار گفت که آقایان اگر حسین آقا تا صبح هم ضرب بگیرد من خسته نمی شوم. بنده خوب به یاد دارم که اشعار مفتون همدانی را با احساس عمیقی می خواندند شبی به استاد عرض کردم که می شود آن شعری را که خواندید بدهید که من از روی آن بنویسم؟ با لبخند و لحنی رندانه گفتند: مگه عاشق شدی؟ و این شاگرد بیچاره که عاشق نبود و نمی دانست عشق چیست از این نکته غافل بود که پس حتماً استاد بایدخودش عاشق باشد که هر شب دارد این جور شعرها را می خواند ولی بعدها خیلی بعد از این که شهید شدند فهمیدم که او عاشق چی و کی بوده است: خداوند.